Kleine draaikont deel 2

Daar waar ik gisteren van slag was omdat mijn kleintje “ineens” in stuit lag, heb ik me er voor vandaag bij neergelegd. Het maakt helemaal niet uit hoe de baby ligt, als hij of zij het maar naar z’n zin heeft in mama’s buik. Een gewone bevalling of een keizersnede, het maakt me niets uit! Vandaag stond er weer een nieuwe ctg op de planning om te kijken of het nog steeds allemaal goed verloopt….

Om 10.30 uur heb ik een afspraak in het ziekenhuis. Een nieuwe ctg. Volgens de verloskundige van het ziekenhuis een standaard procedure. Iedereen krijgt een tweede controle, niets om me druk om te maken. Ik heb dan ook maar besloten dat niet te doen. Dat is overigens ook niet goed voor dat kleine draaikontje.

Ik besluit toch zelf even de zaak te open, hoewel manlief dit wil doen. Want hoewel ik blijf volhouden mij ab-so-luut niet druk te maken, is een beetje afleiding geen luxe. Feit blijft dat mijn baby zich nog steeds niet volop laat voelen. En hoewel ik leven gezien én gehoord heb, iedereen roept dat het echt allemaal goed zit ben ik pas voor 95% overtuigd. En dat is dus niet helemaal!

Veel te vroeg meld ik me op de kraamafdeling, nog steeds heel dapper, maar eigenlijk zo onzeker als iedere aanstaande moeder zonder de nodige ervaring zich kan voelen. Ik word in een kille ruimte gezet, tropisch warm, met alleen een blad over incontinentie en prostaat problemen. Niet echt iets waar ik nou “lekker” doorheen blader. Wachtend op, tjah op wat of wie eigenlijk?

Een verpleegkundige komt me een kwartiertje later ophalen. Opgewekt zegt ze: “Zo, je kent de weg hier al, je was er gisteren toch ook?” Het klonk zo vrolijk dat het leek alsof ik een 2 daagse reis naar Disneyland had gewonnen en gisteren ook al het park had bezocht, maar ik was hier absoluut niet voor een uitstapje of een ander leuk moment. Ik wil gewoon dat mijn kind niks mankeert en dat er weer zo hard geschopt wordt dat ik mij afvraag of alle ledematen nog wel op z’n plek blijven liggen.

Eenmaal aan de toeters en bellen gelegd haalt de oh-zo vrolijke verpleegkundige een kop thee en zet de televisie aan. “Om lekker te ontspannen”, zegt ze. Maar hoe boeiend het programma ook mag wezen, ik ben maar door 1 ding geboeid; het hartje van mijn kindje!  Wat blijft het een wereld-wonder om dat te horen.

Tussendoor word ik regelmatig gecontroleerd, en volgens de verpleegkundige ziet alles er prachtig uit, nog even een check door de verloskundige en ik mag weer gaan!

De verloskundige koppelt mij weer van alle apparaten af. Meet nog even mijn bloeddruk en kijkt in de papieren. Ze voelt aan mijn buik en vraagt: “Ligt je baby nou in stuit?” Uhm, ja volgens de gynaecoloog wel, maar goed ik ben er niet voor opgeleid, ik weet het niet. Ze voelt nogmaals en kijkt eens in de papieren. De verloskundige laat weten even het echo apparaat er bij te halen. Wederom krijg ik een raar gevoel in mijn maag, kunnen ze even duidelijk zijn waarom ze dat doen, wat ze voelen, wat er is?

Daar komt het scherm aan, en hop weer een klodder gel op mijn buik. Kijkend op het scherm vraagt ze: “Heb jij nog wat gevoeld de afgelopen 24 uur?” Ik heb mijn kindje wel gevoeld, maar nog steeds onvoldoende, anders had ik wel verteld dat alles in orde was en was ik niet zo zenuwachtig wanneer  mij dingen onvoldoende werden uitgelegd. De verloskundige schud haar hoofd en laat weten dat deze baby een echte draaikont is. De kleine heeft zich inmiddels weer gedraaid en ligt nu weer keurig met het hoofdje naar beneden, alsof het nooit anders geweest is.

Omdat ik zelf niet voel dat mijn kindje zich -wat mij betreft wel heel- makkelijk draait, verbaasd dat vooral de verloskundige. Een nieuwe echo staat op de planning in week 36, volgende week dus. Even kijken hoe de ligging van dit kindje dan is.

Hoe het momenteel ligt nu ik dit schrijf is voor mij onbekend. Wel weet ik dat het weer beter voelt dan de afgelopen dagen. Of dat nou afhankelijk is van de ligging of omdat ik gerust gesteld ben weet ik niet, maar alles is goed, en dat is voor deze onzekere moeder het aller-belangrijkste!