Foutje, bedankt!

Dinsdagmiddag moet ik met Sterre naar het consultatiebureau. Zoals altijd wordt ze voorafgaand aan het consult gewogen en gemeten. De assistente noteert de waarden in het boekje en even later komt de verpleegkundige ons halen. Ze vraagt naar het eet- en slaappatroon van Sterre, de ontwikkeling van de motoriek en of ze al tandjes heeft. Ja, zeg ik trots, vorige week is haar eerste tandje doorgekomen!

Dan neemt ze samen met mij de groeicurves door. Qua lengte en gewicht zit Sterre netjes rond het gemiddelde. De hoofdomtrek is een ander verhaal. De blauwe lijn op het scherm laat een kromming zien die erop duidt dat Sterres hoofdje in de laatste weken niet is gegroeid. De verpleegkundige vermoedt dat dit een vergissing is en doet de meting overnieuw. In plaats van een hogere waarde, meet zij echter een nog lagere waarde dan de assistente zojuist heeft gedaan. Dat is niet goed, zegt ze, en ze wil dat we over twee weken terugkomen om de hoofdomtrek nog eens te laten meten. Als het hoofdje dan nog niet is gegroeid, worden we doorverwezen naar het ziekenhuis. Op mijn vraag waarom de vertraagde groei zo alarmerend is, krijg ik geen antwoord.

Eenmaal thuis word ik door de verpleegkundige gebeld: de arts wil Sterre meteen de volgende dag onderzoeken. Opnieuw vraag ik om uitleg. Na een hoop gestamel waar ik niets wijs uit word, krijg ik de arts zelf te spreken. Zij legt me uit dat een remming in de groei van het hoofdje KAN betekenen dat de schedelnaden te vroeg zijn dichtgegroeid, waardoor de hersenen onvoldoende de ruimte krijgen. Fijn, eindelijk iemand die er niet omheen draait maar gewoon zegt waar het op staat! Ik bevestig dat we de volgende dag langskomen en hang op.

Aanvankelijk maak ik me weinig zorgen want er is vast niets aan de hand. Maar wanneer ik het groeiboekje er nog eens op nalees, valt me op dat de metingen al een paar maanden geen groei meer laten zien. Vervolgens vraag ik me af: wat als die schedelnaden inderdaad zijn dichtgegroeid? Hoe zorgt een arts er dan voor dat de hersenen weer de ruimte krijgen? Een zoektocht op internet bevestigt mijn vermoeden: de naden worden operatief losgemaakt. Ik lees dat deze afwijking ‘craniosynostose’ heet en dat het bij 1 op de 1600 baby’s voorkomt. Ik zie plaatjes van misvormde schedels en kaalgeschoren babyhoofdjes met hechtingen die van oor tot oor lopen. Langzaam aan begin ik me toch enigszins ongerust te voelen.

Woensdagmiddag zijn we op het afgesproken tijdstip op het consultatiebureau. Er zit een andere assistente dan dinsdag en ik leg haar uit wat er aan de hand is. Ze pakt het meetlint en legt deze om Sterres hoofdje. Verrassend genoeg valt de meting 4 cm breder uit dan de metingen van gisteren! Natuurlijk wil de arts het zelf ook nog eens meten, en ook zij komt uit op een meerwaarde van 4 cm ten opzichte van de metingen van gisteren. Ze voelt aan de fontanellen en constateert tevreden dat deze netjes open zijn en dat er dus helemaal niets aan de hand is. Sterres hoofdje is wel degelijk gegroeid. Hoewel dit betekent dat de vorige metingen dan wel héél onzorgvuldig zijn gedaan, ben ik alleen maar blij dat er niets aan de hand is. De gedachte aan mijn kleine meisje in een ziekenhuisbed bezorgde me toch wel even koude rillingen!