TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Ik kan me de dag van de zwangerschapstest nog herinneren als de dag van vandaag! Zondagochtend, even wachten op de uitslag van de test…. seconden leken wel uren! En dan…… kijk je op de test en zie je een positieve test. Je dag kan niet meer stuk, je wilt het het liefst van de daken schreeuwen en loop je in gedachten al te pronken met je pas geboren wondertje in de kinderwagen. Nog niet wetende dat ik zwanger blijk te zijn van niet 1 maar 2 wondertjes!
Ook het moment voor de eerste echo (ik dacht met 7 weken) zal ik nooit meer vergeten… In onze families zitten behoorlijk wat tweelingen. Het was wel eens door mijn hoofd gegaan dat ik zwanger kon zijn van een tweeling. Maar joh! Dat gebeurt mij niet hoor! Alle spullen hadden we nog van onze eerste zoon dus lekker makkelijk qua ledikantje, kinderwagen enz. We zaten in de wachtkamer voor onze eerste echo toen we nog tegen elkaar zeiden:” Straks zijn het er 2! Hahahaah wel nee joh” grapte we nog..
En toen was daar het moment dat ik even niets meer kon uitbrengen. Ik hoorde niets meer, ik kon alleen maar kijken naar het scherm waar niet 1 maar 2 hartjes klopten. Het enige wat ik nog uit kon brengen was: “Maar hoe gaat mijn kleine lichaam dat dragen?!”(ik ben maar een klein vrouwtje) Gelukkig verzekerde de verloskundige dat mijn lichaam dat echt kon dragen. Mijn man zei alleen maar:”Ik denk dat we maar een bus moeten kopen!” Manlief heeft de rest van dat weekend verdwaasd rondgelopen, terwijl ik vrij snel aan het idee gewend was.
Een heerlijke zwangerschap gehad zonder al teveel kwaaltjes. En wat was het bijzonder om na een zwangerschap van 1 kindje (wat natuurlijk al zeer bijzonder is!!) ook een zwangerschap te mogen meemaken van een tweeling. Het was af en toe best druk in mijn buik. Vooral als ik eindelijk op bed lag en wilde slapen. Op de 1 of andere manier ontwaakten de kindjes en besloten eens lekker rek en strek oefeningen te gaan doen in mijn buik. Het zorgde wel voor bijzondere taferelen in mijn buik, overal voelde ik voetjes, handjes, bewegingen en draaien.
Maar het was niet altijd rozengeur en maneschijn om zwanger te zijn van een tweeling. Het moment dat je nog ruim 3 maanden moet en mensen je vragen of je al bijna moet bevallen stond niet bovenaan mijn lijstje wat ik graag wilde horen, maar ook als ik vertelde dat ik zwanger was van een tweeling heb ik vragen gekregen of het op de natuurlijke weg tot stand gekomen was of middels IVF! Gewoon door wildvreemde mensen! Ik heb dan ook geregeld met een mond vol tanden gestaan. 
Ook de zin: “Nou jij liever als ik of ik moet er niet aan denken!!” was schijnbaar in trek.
Vooral de laatste weken werd het erg zwaar. Mijn man moest mij geregeld helpen met mijn sokken en schoenen want mijn voeten? Tja voeten, hoe zagen die er ook alweer uit? Waren dat niet die dingen waar mijn sokken en schoenen aan moesten? Ook kon ik amper op mijn rug liggen want alles drukte waardoor ik amper lucht kreeg en vooral het gewicht van de buik werd zwaar. Je moet je voorstellen dat ze geboren zijn met gewichten van rond de 2,5 kilo. Reken dat maar eens uit. Dat is 5 kilo aan kinderen wat je mee sjouwt en dan de rest nog niet meegerekend! Poeh he! Nu ik dit schrijf denk ik: “Maar hoe heb ik dat toch volgehouden!!” Een vrouwenlichaam is echt een wonder! Een wonder dat zij zoiets kan dragen!
In de volgende blog, schrijf ik over de bevalling!
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
