Little angels

Dit onderwerp ligt me zwaar, maar het moet van mijn hart. En omdat ik via deze blogs niet kan praten, kan ik het wel schrijven. Daarbij is het net alsof je mij hoort praten.

Terwijl Enrique Iglesias mij toezingt dat hij mijn HERO is, staan mijn zintuigen op scherp. De kiddies spelen buiten. Met zijn tweetjes. Alleen. Met zijn tweetjes alleen, binnen oog en ren bereik. Bijna 4 en 5 en half probeer ik het loslaat proces uit. Heel eerlijk….ik heb er moeite mee. Daarom dan maar binnen oog en ren-val bereik. Niet eerlijk want kiddies moet je (op je eigen tempo) loslaten. Moeders (ook vaders) doen dit op hun eigen manier want geen van ons heeft een handleiding bij zijn kiddie gekregen (of wel ?) waarin precies staat dat je ze mag “loslaten”. Dus hoe oneerlijk is het dan als er iets gebeurd en “moeders” word er op afgerekend?

Binnen oog-val-ren bereik is soms onmogelijk, als er iets snel en onvoorspelbaar is dan is het wel een kind en gevaar. Binnen een seconde is het gebeurd.

Neem nou twee weken geleden, een dinsdagmiddag met 28 graden ideaal om te gaan zwemmen met de kinderen. Mijn grote man was daar bij dat meertje, met 28 graden twee kiddies en een oma. Plots gaat mijn telefoon….”Hoi schat ik kom je iets later ophalen,we staan in de file want we worden geëvacueerd , er is iets niet helemaal oké”  Wat dan? “Ze zoeken een kindje die al een poosje word vermist, en het ziet er niet best uit………tuuttuuttuut.VER SCHRIK KELIJK!!!! Het eerste wat door mijn hoofd schiet is de wanhoop van die vader of moeder, de pijn, het verdriet, de machteloosheid. De gescheurde harten die nooit meer te lijmen zullen zijn, lege armen die niet meer gevuld zullen worden, de onverdraagelijke pijn en verdriet.

Terwijl ik hieraan denk, kippenvel heb, hoor ik iemand anders zeggen….”En waar was de moeder dan?”,  met dit weer zeker een lekker wijntje op, beetje sloom jaahhhaa dan gaat het snel.” Misschien was ze wel aan het wordfeuden tsja die mobieltjes van tegenwoordig zijn belangrijker dan de rest, en jaaahahha gevaar zit in een klein hoekje. Zo makkelijk gezegd, maar niet over nagedacht, beoordelend.VER SCHRIK KELIJK!!! Diezelfde moeder zal de rest van haar leven die bewuste dinsdag haten, de zon zal niet meer schijnen, en die ene seconde zal alleen haar voor altijd bij blijven.

Mensen, wij trotse moeders kunnen in nood auto’s optillen om onze kinderen eronder uit te halen, praten voor hun als ze ziek zijn, huilen als zij pijn hebben, troosten ze als ze vallen, wij zijn niet harteloos, wij geven onze levens voor onze kinderen. En die bewuste trotse moeder moest het vergelden. Haar kindje is nu een vlindertje die rondwarreld met de rest van de vlinderkindjes. Haar armen zijn leeg, haar hart gescheurd.

Deze blog wil ik afsluiten als een eerbetoon aan alle trotse moeders, die hebben gebaard, hebben lief gekozen, gevochten, gehuild en nu hun prachtigste bezit in hun hart voor altijd zullen behouden. Fly little angels!