Een nieuw hoofdstuk

In het begin van mijn carrière als moeder riep ik regelmatig dat ik de handleiding van Jasmijn miste. Er kwam veel op ons pad als nieuwe vader en moeder, en ik zat met heel veel vragen, hoe je het allemaal moest gaan aanpakken.
Regelmatig zat ik met zweet op mijn voorhoofd het internet af te speuren, met op mijn linker kant een huilend meisje, niet stil te krijgen. Het woord krampjes werd regelmatig genoemd en ook “gewoon” laten huilen was een veel voorkomend advies.

Omdat onze dochter natuurlijk niet kon aangeven wat ze mankeerde en waarom ze huilde, nam ik de krampjes maar als schuldpartij. Het huilen moet immers toch ergens vandaan komen. Hoewel ik nog geen ervaringsdeskundige was op dit gebied, komt er toch het moedergevoel -hoe cliché- omhoog dat deze dame niet zomaar huilde. We hadden dus een strak patroon, weken niet af van andere voedingen en hadden 5 potjes Infacol op voorraad om zo de krampjes te bestrijden.

Maar niet alleen ná de voedingen huilde Jasmijn, ook de nachten was ze ontroostbaar. In een aantal eerdere blogs heb ik wel eens -wanhopig- van me afgeschreven dat ik echt alles geprobeerd had om onze dochter een goede nachtrust aan te leren, maar zonder resultaat. Regelmatig haalde ik Jasmijn halverwege haar nacht uit haar bedje om haar verder te troosten in ons eigen bed. Hoewel ze ook in ons bed beef huilen kon ik dan met mijn ogen dicht troosten, zonder het risico te lopen dat we in een gevaarlijke positie terecht kwamen. Zoals gezegd hebben we echt alles geprobeerd, maar bleef de gouden tip weg.

Alle kinderen beginnen rond de 6 maanden met kruipen, zo ook Jasmijn, maar iets houdt haar tegen. Ze probeert haar best te doen, maar het wil niet lukken, tot grote ergernis van het meisje zelf. Regelmatig klinkt een gekrijs wat inmiddels bij ons bekend staat om “Help, ik kan me niet zelfstandig redden” Ze zal er nog wel niet klaar voor zijn, zeiden ze, daarom kruipt ze niet. En hoewel ik iedere keer als ik haar bezig zag dacht, nú gaat het lukken, bleef het kruipen toch uit. Het zal wel zo horen, ik weet er natuurlijk niet zo veel van af.

Uiteindelijk worden we naar de chiropractor gestuurd, die ons in 10 minuten bevestigd wat ik al dacht. Jasmijn wil wel bewegen, maar kan het niet. Haar gewrichten zitten vanwege de bevalling vast. Haar schedeltje heeft te veel druk, waardoor ze hoofdpijn krijgt ’s nachts en dat laat haar huilen, het meisje heeft pijn, misschien wel heel veel pijn.

We gaan aan de slag met Jasmijn, nou ja de chiropractor. Jasmijn is het er niet geheel mee eens en zet het op een gillen, toch laat ze het wél gebeuren. En met succes!

Inmiddels zijn we 4 behandelingen verder, met nog 1 te gaan hebben we een hele andere dochter. “Ineens” brabbelt ze, kruipt ze, gaat ze zelfstandig zitten en probeert ze zich op te trekken. Ze spuugt geen melk meer terug en laat zich beter verschonen. Ze huilt niet meer, zonder – een voor ons- aanwijsbare reden In 3 weken tijd ontwikkeld ze zich zoals alle andere kinderen van 10 maanden doen. Maar het allerbelangrijkste: mijn dochter slaapt sinds deze behandelingen de hele nacht door. Ze gaat om 7 uur ’s avonds haar eigen bedje in, en komt de volgende ochtend om 7 uur haar eigen bedje weer uit! We rusten nu allemaal uit, en hebben een hele vrolijke dochter ’s morgens die óók uitgerust is. Hoera na 10 maanden zijn wij geen nachtouders meer!

Ik heb een hoofdstuk kunnen toevoegen aan mijn handleiding. En heel veel hoofdstukken kunnen afsluiten. We hebben na 10 maanden eindelijk een vrolijke dochter, en een uitgeruste moeder!