Jeetje, de mama van Bambi is dood

Jeetje, wat een shocker! Ik wist niet dat Bambi’s moeder zo abrupt en zo bruut uit het verhaaltje (met uiterst lieflijke tekeningetjes waar ik zo tot in de details van aan het genieten was) geschreven zou worden! Omdat ik nog maar een kind heb en die is anderhalf, en ikzelf pak-em-beet 40 jaar ouder ben (ook mijn moeders excuus, toen ze op geen enkele vraag tijdens mijn zwangerschap en daarna het antwoord wist over hoe de zwangerschap en ik geweest was), heb ik geen pap gegeten van sprookjes en het hele kindergebeuren is net zo nieuw voor mij als voor mijn kindje zelf.

Omdat we nog in de fase van plaatjes kijken zitten (iedere poging tot voorlezen wordt abrupt de kop ingedrukt door het resoluut en onmiddellijk omslaan van de bladzijde) had ik Bambi al een paar keer ‘gelezen’ zonder enig benul te hebben van het verhaal. Nu bleek dus, toen ik het wel las, dat de moeder ineens door een jager werd doodgeschoten! Nog voor de zin uit was en ik mijn ogen van de tekst naar de plaatjes had bewogen, waar dikke tranen op Bambi’s wangen biggelden, barstte ik zelf in tranen uit. Van de schok vooral; ik had het totaal niet zien aankomen!

Het begon zo lieflijk, met van die poezelige diertjes en dingetjes (mijn boekje althans, wat in Spanje gedrukt is en ook getekend is, maar een beetje in mijn favoriete stijl van de Gouden Boekjes) en een nieuw leven in het bos. En toen werd het herfst (want ik zag bramen) en toen winter en gooide Stampertje met sneeuwballen. Ik zat er net helemaal in, toen terloops op de volgende bladzijde vermeld werd dat, by the way, er een jager was geweest en die had Bambi’s lieve moeder doodgeschoten! En nee ik had niet per ongelijk een bladzijde overgeslagen.

Geen waarschuwingssignalen, dat er mensen in het bos waren, of dat er iets ergs ging gebeuren.. nee, pats boem tsjakka. Ineens weggerukt uit het leven van Bambi. En van mij en Cruz. Mijn snikken en tranen maakten het voorlezen wel een stuk realistischer maar tjeetje, wat een shocker. En nou heeft Bambi natuurlijk die prachtige Prins van het Bos nog, en die Feline waar hij mee scharrelt, maar Je Moeder kwijt, DAT IS HEEL ERG!

Het succes van het Voorleesweekboekje ‘Mama kwijt’ is denk ik ook te danken aan de emoties die dat wel niet oproept en dan bedoel ik niet alleen bij de kindjes. Die twee woorden snijden door mijn ziel. Tjeetje. Mama kwijt. Is er iets erger dan dat? Ik denk het niet. Ik heb gelukkig mijn eigen moeder nog, maar ik moet er niet aan denken dat mijn kindje mij kwijt raakt. Het is mijn grootste angst, denk ik. Zelfs vandaag samen zittend op de schommel was ik bang dat de ketting het zou begeven en ik ongelukkig op mijn nek zou landen, of zo… En wat dan?

Op dat ene moment wist ik dat ik nooit meer zoals vroeger – al was ik nooit erg onbezonnen, altijd voorzichtig – zou kunnen leven. Althans niet zonder angst of schuldgevoel. Ik ben sinds hij geboren is niet verder bij hem vandaan geweest dan 2 uur reizen met de trein en dat voelde al vreselijk.

Een vriendin van mij is manager en moet veel reizen voor haar werk, evenals al die duizenden pop- en filmsterren, politici, topsporters, you name it, die ook allemaal thuis kinderen hebben. Hoe doen ze dat? Ik denk bij iedere vlucht dat het mijn laatste is, terwijl ik er toch bijna honderd heb overleefd. En dat was voordat ik mijn zoontje had.

Bambi had gelukkig de Prins van het Bos om voor hem te zorgen en heel veel vriendjes. Mijn zoontje staat er min of meer alleen voor. Ik zou zijn vader veel dingen kunnen noemen, maar een Prins is er niet een van.  En niemand kan hem opvoeden en liefhebben zoals ik dat kan. Dus ik mag niet dood! Nog lang niet. Daarom eet ik biologisch, en werk aan mijn meridianen en vermijd E-nummers en slik vitamines.

Maar de moeder van Bambi at ook haar 4 ons groente iedere dag en kijk nu eens wat het haar heeft opgeleverd. Niks dan ellende. Dood, geschoten. Potverdorie!  De wreedheid van het leven is dat je doodgaat, en je weet niet hoe en wanneer.  Cruz vond het verhaaltje ook niet zo leuk meer, met al dat gesnik van mama… Hij zei iets in de trant van ‘ Mama moet er van huilen dus die Bambi die lezen we niet meer’ en hij ruilde het snel om voor een veilig voelboekje waar alleen maar een koe, varken, uil en haan instaan. Boe, knor, oehoe en kukeleku. Niet poezelig, geen misleidende aanloop en niemand die doodgaat. Goed zo jochie, jij begrijpt het.