Opaatje

Vanmorgen besluit ik koffie te gaan drinken bij mijn ouders. De trotse opa en oma van Jasmijn. Jasmijntje is, hoe klein ook, dol op ze. Ze lacht van oor tot oor als ze beide ziet. Ze heeft ook niets te klagen daar. Ze wordt goed verwend, vermaakt en voorzien. Vanmorgen had Jasmijn de grootste lol. Ze stonden met z’n drieën voor de spiegel gek te dansen. Fantastisch om te zien.

27 jaar geleden stonden mijn opa en oma ongetwijfeld ook zo. Wat waren ze gek met me, en ik met hen. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe fantastisch mijn opa en oma voor mij zijn geweest. Ze hebben zó veel met en voor mij gedaan.

Het vroor een aantal graden en ze vroegen aan mij als klein meisje wat ik wilde gaan doen. Nou dat wist ik wel, picknicken! En zo gezegd, zo gedaan. Auto vol geladen, mand mee, kleed mee, en daar gingen we. Hoewel je kont aan de grond vast vroor, ze zaten daar trouw met mij te picknicken. Dit is één van de vele voorbeelden die ze met mij gedaan hebben. Iedere keer dat ik daar logeerde kreeg ik van opa ontbijt op bed. Ik kreeg thee met meer suiker dan thuis, mocht lang opblijven, op de bank eten, boekjes maken, steentjes gooien in de ijssel, ijsjes eten en noem maar op. Ze waren fantastisch

Opa bracht mij altijd naar het dansen wat ik tweemaal per week deed. Je kon merken dat hij ouder werd. De weg waar je 100 mocht reed deze man slecht 60 en riep wel scheldend dat iedereen zo vreselijk hard reed. Ik probeerde nog voorzichtig te vermelden dat je hier zo hard mocht rijden, maar hij wilde het niet horen. Opa werd bezorgder, onrustiger. Opa werd ouder, opa werd dement, uiteindelijk is hij door een val in het ziekenhuis beland en zelfs overleden. Ik had geen opa meer. En toen werd ik zwanger…

Wat had ik dit graag willen delen. Ik had zo graag willen vertellen aan mijn opa dat hij een achterkleinkind kreeg. Maar helaas mocht dat niet zo zijn. Gelukkig heeft “baby” nog wel een opa dacht ik. Vlak voor mijn 12 weken echo kreeg mijn vader diagnose kanker. Wauw, wat hakt dat er in. Ik ben altijd naïef geweest, gedacht dat overkomt ons niet, maar nu zaten we er midden in. Kanker, met uitzaaiingen…

De 12 weken echo was een mengeling van blijdschap met verdriet. Blij dat ik mama werd, bang dat ik mijn vader zou verliezen. Ik reed met mijn 12 weken echo naar het ziekenhuis. De nieuwe opa laten zien dat er een kleinkind op komst was, terwijl hij nog geen 12 uur geleden geopereerd was. Hij deed alsof hij blij was, maar aanstaande opa was bang om zijn kleinkind niet vast te kunnen houden.

Aanstaande opa en ik hadden 1 doel voor ogen. Tegen de tijd dat ik hoogzwanger was, zaten de chemokuren er op. Mijn bevalling zou de laatste keer in het ziekenhuis zijn. We zouden het afsluiten met iets leuks. Einde chemo, einde ziekte, begin van geluk, begin van een nieuw leven voor ons allemaal. 15 mei ben ik bevallen van een prachtige dochter die opa meer deed stralen dan ooit. 1 juli krijgt mijn vader de uitslagen in het ziekenhuis… Zijn lichaam is nu kankervrij!

Jasmijn mag nog heel lang genieten van haar opa en oma. Ik weet zeker dat ze net zo dol op ze is, als dat ik was – en nog steeds ben- op mijn opa en oma! Dat ze over 27 jaar net zo leuk terug krijgt op een leven met opa en oma. En mijn opa? Ach die was vast hartstikke trots!