TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Week 18 is inmiddels aangebroken, het gaat eigenlijk heel erg goed.
Ik weet het, het is een ‘self inflicted’ disease, dus ik mag natuurlijk helemaal niet klagen, maar eh …
Mijn buik is inmiddels wel aan het groeien, dus de positiekleding is van zolder gehaald. Nu weet ik weer waarom ik dat zo ontzettend ver weg had gestopt. Hebben jullie dat ook? Er is dus een moment waarop je niet meer in je eigen kleding past (nee ook niet met dat elastiekje tussen knoop en knoopsgat) en je dus maar capituleert.
Vol goede moed een positiebroek aangetrokken, met dat grote elastiek, je kent het wel. Nou, daar is mijn buik dus nog helemaal niet groot genoeg voor. Het is dat dat elastiek wel groot is, anders zou ik elke keer dat ik ga zitten een bouwvakkersdecolleté hebben. Om nog maar te zwijgen over het moment dat het buiten 30 graden is en ik zo’n super aantrekkelijk kort broekje (ooit wel eens gerealiseerd dat het elastiek gróter is dan het broekje lang is?) aangetrokken heb. Pfff, warm dat elastiek.
Dat bouwvakkersdecolleté is dan niet gewenst, het decolleté van de ‘dames’ is heel wat anders. Joepie, ik ben zwanger. Hallooo, prachtige grote borsten. Zó voelt het dus om een borstvergroting te krijgen. Fijn! Maar meegroeibh, dat is toch een heel ander verhaal. Kon ik voor die tijd nog fijn in kanten behaatjes rondhuppelen, moet ik nu een wit geval aan, met hele brede banden. Het is gewoon niet sexy.
Eh dames? Nu is het wel genoeg. Groter hoeft niet hoor. Dames? Joehoe?
Fijn, de meegroei-bh past niet meer … Hallo mevrouw de verkoopster, heeft u ze ook in maat 70-tent?
Nou ja, nu ik toch aan het klagen ben, ga ik maar vrolijk verder. We hebben allemaal wel een onderdeel aan ons lijf dat je mooi vindt (hoop ik). Bij mij is dat mijn buik. Hij is altijd plat geweest, zelfs na de zwangerschap van J. Pas met 39 weken ‘plopte’ mijn navel, en dacht ik ‘oké, nu is mijn buik echt groot …’
Ja, ik weet het, het is mijn tweede zwangerschap. En ja, ik weet het, het zijn er ook nog eens twéé.
Maar toen dus van de week mijn navel ‘plopte’ en sindsdien vrolijk iedere morgen naar buiten ploept (want als ik lig is-ie nog weg), krijg ik toch stiekem de neiging om ‘m weg te plakken met tape of zo. Zou dat helpen? Het helpt niet dat J denkt dat het de deurbel is (dankzij manlief). Hij duwt erop en roept ‘mamma, ding-dong’.
Ach, zoals jullie lezen, heb ik op dit moment eigenlijk niet zoveel te klagen. De misselijkheid is draaglijk, de bandenpijn komt alleen als ik vijf kilometer of meer wil lopen, mijn voeten zijn nog betrekkelijk slank en ik kan nog steeds m’n teennagels zien (en dus lakken).
Nog 18 weken te gaan. Gelukkig gaat het met de baby’s goed. Er is al volop leven in mijnn buik en we hebben ontdekt dat het twee jongetjes zijn. Zo ontzettend blij! Nu maar gauw op zoek naar eerste pakjes en in namencrisis, want de leukste naam heeft J. al.
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
