Vier vrouwen en een boot [recensie]

Op 20 december 2015 roeiden zevenentwintig teams de haven van La Gomera uit. Het waren allemaal getrainde sporters, op één team na. Dat bestond uit vier doodgewone vrouwen, die op het punt stonden een uitzonderlijke prestatie te leveren. La Gomera was de startplaats van de Talisker Whiskey Atlantic Challenge, ofwel de zwaarste, moeilijkste en uitdagendste roeiwedstrijd ter wereld. Deelnemers moeten 3000 mijl over de Atlantische Oceaan afleggen, waarbij blaren, haaien, zeeziekte en ernstig slaaptekort meer regel dan uitzondering zijn. Maar Janette, Niki, Helen en Frances hadden een droom, en niets – of dat nu hun ietwat gevorderde leeftijden, kinderen, banen of echtgenoten waren – kon ze tegenhouden!

Let op: deze recensie bevat spoilers!

De eerste twee hoofdstukken zijn een inleiding, de start van de race en de eerste 24 uur. Vanaf hoofdstuk drie gaat het boek terug in de tijd en lees je hoe het zover is gekomen dat deze vrouwen begonnen zijn aan een onvoorstelbare zware, maar prachtige race over de oceaan.

De vier vrouwen leerden elkaar kennen in september 2012 op de Guy Fawkes Boat club en roeiden elke zaterdag daar. In het begin konden ze er niets van en werden ze zelfs een keer uit een wedstrijd gehaald door een reddingsboot, voor de ogen van publiek, ze bleven daarna echter door roeien. Tijdens een diner met een aantal dames van de roeiclub en hun echtgenoten opperde Frances om de Atlantische Oceaan over te roeien. Frances had genoeg van haar dagelijkse 40 km werk heen en terug rijden, dag in dag uit en wilde wel eens echt leven.

Het idee van de avond werd een plan en ze stuurde een mail naar haar roeivriendinnen om er op terug te komen. Ze wilden de zwaarste, moeilijkste en uitdagendste roeiwedstrijd ter wereld te gaan roeien en niet iedereen was daar meteen enthousiast over, vooral hun mannen stonden niet meteen te springen bij het idee. Het duurde even voordat ook zij overstag gingen en na een tijdje ontstond het vierkoppige team: Frances –  de relaxte, Niki – de serieuze, Helen – de opgewekte en Janette – de doorzetter.

“In een wereld vol Instagram-negativiteit en snapchat-cynisme, wilde wij onze kinderen de kracht van positiviteit tonen. Dat alles mogelijk is, als je iets maar graag genoeg wilt en als je maar hard genoeg werkt.” 

Voordat hun avontuur begon moest er nog heel veel geregeld worden. Er moest een boot worden gemaakt maar er was geen geld. Zonder boot was er echter geen sprake van sponsorgeld. Een van hen schoot het bedrag voor en zo werd ‘Rose’ het vijfde en misschien wel belangrijkste lid van het team. Toen zij er eenmaal was ging het snel met sponsoren zoeken.

Om roeiervaring op te doen roeiden ze de Europese Off-shore Ocean Rowing Sersies. Ze namen het op tegen grote gespierde mannen met heel veel ervaring. Er waren drie verschillende races. Race 1 ging helemaal mis, omdat ze de boot niet onder controle hielden. Die fout maakten ze rijkelijk goed tijdens de tweede race. De derde race verliep helaas ook niet naar wens en Helens zeeziekte kwam bovendrijven. Niet veel later roeiden ze in 45 uur, als eerste vrouwen ooit, de Noordzee over en realiseerden ze zich dat het niet zonder gevaar is. De zee doet vreemde dingen met je en het is er erg druk. Ze ‘overleefden’ het en leerden ervan.

“Wat bezielde ons om acht kinderen, in de leeftijd variërend van acht tot achttien, in Yorkshire achter te laten? Was dat niet egocentrisch? Kunnen vrouwen op leeftijd, met banen en tal van andere verantwoordelijkheden, zomaar op avontuur gaan? Het leek op snoepen van verboden vruchten. Gek genoeg stelde niemand hier ons die vraag.”

En toen brak het moment aan dat ze aan de race begonnen. Het verhaal gaat verder waar het in hoofdstuk twee eindigde. Het weer en de oceaan blijken genadeloos te zijn, maar de verhalen erover zijn prachtig.

Recensie:

Vanaf de allereerste pagina werd ik het verhaal ingezogen. Het klinkt zo cliché, maar vanaf het eerste moment was het net alsof ik bij op die roeiboot mee roeide en ik een deel van de groep vrouwen was. Ik kreeg al een beetje spijt dat ik pas laat op de avond ben begonnen met lezen, maar terwijl echtgenoot keek naar ‘zijn held’ James Bond en zijn avonturen, werd ik gegrepen door deze heldinnen die hun gezin achterlieten om dromen na te jagen. Waar James Bond zo heerlijk nep overkomt zijn deze vrouwen zo waanzinnig écht.

Ik had hoofdstuk een nog maar amper uit en ik kon niet wachten om verder te lezen, maar zelfs een zeer geoefende lezer als ik kan niet nog even een paar honderd pagina’s weglezen voor de nacht. Er zat niets anders om het boek weg te leggen en te gaan slapen, ik liet het boek expres beneden, want ik wist dat ik het zou oppakken als het naast mijn bed zou liggen. De slaap vatten viel nog niet mee, want hoe weinig ik ook nog maar gelezen had, ik was geïnspireerd en ik bedacht of het mogelijk was om die paar dingen uit te gaan voeren waar ik al heel lang van droom.

Ja, een kleine groep doodnormale vrouwen hadden mijn hart gestolen, nog voor pagina 37.

Naarmate ik langer aan het lezen was kon ik het boek steeds moeilijker wegleggen en ik was net voorbij het midden van het boek toen ik me realiseerde dat deze vrouwen in Yorkshire wonen, een stad die ik niet ken. Vrouwen die ik niet ken en die ik nooit had leren ‘kennen’ als zij niet waren gaan zeilen om iets te doen te hebben op zaterdag. Het besef dat zoiets kleins, zó ontzettend groot kan worden is bijna bizar te noemen. Heel erg bijzonder! Ik raakte dan ook helemaal geëmotioneerd van hun aankomst in de haven van Antigua en de tranen liepen over mijn wangen.

Ik kan wel zeggen: ‘Je moet dit boek echt lezen,’ Of: ‘Dit boek is geweldig!’ Ik kan ook zeggen: ‘Dit boek is zó motiverend.’ Het punt is dat er bijna geen woorden te vinden zijn om te vertellen welke emoties en gevoelens dit boek bij je los kan maken. Trots, geluk, verdriet, ongeloof, woede, doorzettingsvermogen en liefde komen voorbij, maar ook schoonheid, vermoeidheid en misselijkheid zijn woorden die dit boek kenmerken.

De impact van dit boek valt niet te vatten in een paar zinnen. Ik ben diep geraakt tot in mijn ziel door deze vier vrouwen.

Het inspireert en motiveert me tot op het bot. De inspiratie ging ver en ik besloot om te gaan solliciteren op een baan die ik echt graag wilde hebben. Ik kreeg de baan! Daarnaast ben ik inmiddels aan het trainen voor een fietstocht van 250 km op een dag die ik alleen wil gaan fietsen en ben ik gemotiveerder dan ooit om mijn manuscript te voltooien. Dat allemaal door deze vier prachtige vrouwen!

‘Alles draait om de voorbereiding. Wat je ook doet in je leven, stort je er met overgave in, leer alles wat je moet leren, en zorg dat je klaar bent voor de tocht van je leven. Geloof in jezelf en geloof in de bijzondere mensen om je heen, wat zij geloven ook in jou.’ (Janette/schipper)

Vier vrouwen en een boot – Janette Benaddi, Helen Butters, Niki Doeg & Frances Davies
Paperback, 318 pagina’s, HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>