TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Twee kinderen op twee scholen die op drieënhalve kilometer afstand van elkaar afleveren met zo’n vijf minuten speling valt niet mee. Dat zorgt daarom ook regelmatig voor schuldgevoelens, want hoezeer ik ook mijn best doe, ik kan onmogelijk aan beide kinderen evenveel tijd besteden om afscheid te nemen. Sterker nog: als het slecht weer is dan moet ik Jonah alleen de school in laten gaan. Jonah is weliswaar de jongste, maar hij is met zijn vijf jaar al veel zelfstandiger dan zijn tienjarige zus.
Om tien voor half negen staan we bij zijn school en wachten we soms tot de deur opengaat, maar meestal zijn we iets later en is hij al open. Tot een paar maanden geleden rende ik dan met hem naar binnen en rende ik na een knuffel en een kus weer als een gek terug naar Syrah. Vaak was dat onmogelijk, want je hebt op school twee types ouders: de een heeft alle tijd en doet het vreselijk rustig aan en de ander heeft net als ik haast en wil er ook al eerste vandoor. Vaak zijn dat de mensen die van die monsterlijke apparaten hebben die je overrijden als je niet oppast. Niets houdt hen tegen om snel weg te zijn, zelfs geen fietsers. Laat me zeggen dat het op meerdere vlakken een hoop stress oplevert.
Rotgevoel
Eenmaal terug bij de fiets moest ik Syrah als een gek naar school fietsen en ik was (en ben) daarom zeer blij met mijn elektrische fiets, want dan kan ik haar af en toe duwen. Dat scheelt toch weer tijd, want we hebben zoveel speling dat het net het verschil maakt tussen op tijd komen of te laat. Meestal duwde ik Syrah net op tijd de school in en kon ik nog een minuut of twee mee haar klas in voordat de laatste bel zou gaan. En zoen en een knuffel konden er dan nog vanaf, maar meer interactie in de klas zat er niet in. Dan ging ik vervolgens toch weer met een rotgevoel naar huis, ondanks dat ik beiden in de klas kon brengen.
Russisch roulette op de weg
Toen Johah er een paar maanden geleden over begon dat hij na schooltijd alleen naar huis wilde lopen greep ik het voornemen als een kans aan. Nee, hij mocht absoluut nog niet alleen naar huis, de weg die hij moet oversteken is net een spelletje Russisch roulette. Dat de kogel in de vorm van een te hard rijdende auto komt weet je, maar niet wanneer. Nee, dat vond ik een slecht plan, daar is hij nog net even te klein voor. Daarbij krijg ik dat nooit voor elkaar met zijn juffrouw. In groep 2 gaan kinderen nog niet weg zonder begeleiding en dat juich ik toe. Jonah mag dus eerst even oefenen op zelfstandigheid door alleen naar binnen te gaan. Het scheelt maar vijf minuten, maar met die andere vijf zijn het er in totaal toch tien!
Zelfstandiger worden
Omdat Jonah nu wat zelfstandiger wordt geeft mij dat meteen de kans om Syrah óók zelfstandiger te laten worden. Dat Jonah haar vroeg of laat in gedrag en leren zou gaan inhalen wisten we, maar dat het al zo vroeg zou gebeuren wisten we niet. We hadden het verwacht rond eind groep 3, hij zit nu in midden groep 2. Het resultaat is dat Syrah nu ook vrijwel elke dag alleen het schoolplein op gaat. Zij moet haar fiets dan nog stallen en gaat alleen de klas in. Verrassend genoeg roept dat geen schuldgevoel op, het lukt me steeds beter om haar los te laten.
En zo heb je ineens in korte tijd twee kinderen die zelfstandig de school en de klas ingaan en vreemd genoeg geeft dat rust én onrust. Bij het ene kindje onrust, want ik krijg helemaal niets mee van alles in zijn klas. Bij het andere kind geeft het rust omdat ze zich niet meer zo aan me vastklampt.
Kleine jongetjes….
Het ging echter niet zonder slag of stoot. Dat wil zeggen: Syrah schikte zich er vrij snel naar, maar ik zie nog steeds dat bibberende lipje en de dikke tranen van Jonah van een paar maanden terug toen hij bekende dat hij alleen gaan niet fijn vond, terwijl hij dit juist ging oefenen om later alleen naar huis te mogen. Toen ik dat eenmaal wist ging ik drie keer met hem mee naar binnen en toen wilde hij weer alleen. Jongetjes van vijf kunnen grillig zijn. Inmiddels is hij het zo gewend dat ik niet meer mee naar binnen hoef te lopen en zwaaien doet hij (tot mijn grote spijt) ook niet meer. Dan zwaai ik maar wat in de leegte en denk ik: ‘Kleine jongetjes worden groot, misschien wel sneller dan meisjes.
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
