TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
We zijn ziek…de meisjes hebben na het overlijden van Jeroen al een ronde griep gehad, maar nu moet ik eraan geloven, voor het eerst sinds jaren. Ik word wakker met 40C+ en voel me hondsberoerd. De meisjes steek ik ook weer aan en zo liggen we met z’n drie-een te kamperen in de woonkamer. Op zich wel een gezellig idee ware het niet dat we echt hondsberoerd zijn.
Schoonouders toch maar gebeld, ik geef me gewonnen. De huisarts onderzoekt ons alle drie en ziet geen grote problemen. Het netwerk doet zijn werk, iedereen is even alert.
Als ik weer een beetje mens ben, moeders zijn nooit ziek tenslotte, ga ik het huis opruimen. Alles is enigszins blijven liggen en ik word onrustig. Poetsen, poetsen en vooral niet stoppen. Ik jaag mezelf nog steeds in de actie om maar niet te hoeven voelen.
Wij vrouwen (en daar vallen moeders ook nog steeds onder geloof ik, al voel ik me niet echt vrouw op dit moment) hebben elkaar zo gek gemaakt met het perfecte leventje lijkt wel; een net huis, weinig rondslingerend speelgoed, goed in de kleren allemaal… ik faal op alle fronten! Ik zoek me wezenloos naar sokken..althans, die bij elkaar horen. Heb uiteindelijk m’n meerdere erkent en een megapak nieuwe gekocht. Mij krijg je niet gek. Nu is het afwachten wanneer het sokkenmonster ze weer opeet!
Als doortastend type loop ik spaak op de meest simpele dingen die ik toch zelf moet regelen, ik krijg het niet gelopen, ik voel me verlamd. Is het angst voor het loslaten van Jeroen? Ik weet het niet. Veel blijft liggen. Als de meisjes op bed liggen voel ik me verloren en doodmoe. Ik probeer de (enorme-) tuin klaar te maken voor het voorjaar…even een half uurtje naar buiten. Alleen, met de stem van Jeroen in m’n hoofd.
Het alleen-zijn heeft plaatsgemaakt voor eenzaamheid, de telefoontjes worden minder laat staan de bezoeken. Ik kan vaak niet zelf contact maken, ik kan het gewoon niet. Mijn hoofd zit vol met verdriet; om de meisjes die ik alleen maar de verhalen kan vertellen over pappa (en die zijn er gelukkig meer dan genoeg), hun kleine hartjes heel moet zien te houden. Maar mijn eigen hart slaat wel, maar het is gescheiden van mijn ‘zijn’. Ik functioneer en daar is alles mee gezegd.
Ik ben geen mietje, maar dit is geen picknick!
Andere blogs van Astrid, over haar leven na het plotseling overlijden van Jeroen, lees je hier >>>>
