TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
“Zo! We gaan weer terug naar toen.” zeg ik serieus tegen mijn dochter (15 maanden) Ze kijkt me met haar grote ondeugende ogen aan. Waarschijnlijk begrijpt ze niet precies wat “toen” was. Ik ga verder: “Vanaf vandaag gaan we weer naar het gewone ritme, niet het vakantieritme. We gaan weer op tijd naar bed, eten fatsoenlijk en gaan weer goed luisteren.” Alsof ze heel even begrijpt wat ik bedoel zegt ze vrolijk “Ja!” maar gezien ze op alles ja antwoord weet ik eigenlijk ook wel dat ze gewoon een antwoord wil hebben. Ze wijst naar het broodje en piept “Die!” Duidelijk, ze heeft mijn verhaal niet begrepen, dan maar in de praktijk uitvoeren.
Het valt niet mee, ineens weer om 7 uur in bed te liggen. Tijdens onze vakantie mocht ze later naar bed, en terwijl zij in haar bedje lag, stond ik al zingend af te wassen. Nu krijgt ze weer haar verhaaltje, een kus en daarmee klaar. De eerste avond gaat dat dan ook niet zonder slag of stoot. Uiterst verdrietig staat ze aan het voeteneind van haar bed. Ik troost haar, leg uit dat we weer thuis zijn en dat we nu weer lekker in ons bedje moeten slapen. Haar snikkende ja is voor mij het teken om haar weer neer te leggen, en haar kamer uit te gaan. Uiteindelijk vlat ze onrustig en soms nog nasnikkend in slaap.
Tijdens onze vakantie waren we minder “streng” met eten. Vanwege de fantastische warmte in Frankrijk en Italie hadden wij zelf ook minder trek en dus alle begrip dat zij ook liever slaatje met brood at. Nu weer weer in de normale omgeving zijn hoort normaal eten daar ook weer bij. Zo weigert dochter reoluut haar maaltijd. Ze houd een hand voor haar mond waardoor er ook geen enkele hap naar binnen schuift. Maar kan met haar kleine vingertje wel richting broodkast wijzen, met haar duidelijke “Die!”
Ze is duidelijk uit haar ritme geweest na onze vakantie, werd onrustig wakker ’s morgens, was erg vermoeid de eerste dagen omdat ze weer vroeg op moest staan en werd sneller boos als iets niet lukte. Maar nu een week later zijn we aardig op weg. Jasmijn eet weer goed, lacht weer ’s morgens als ze wakker en zodra ik zeg dat het bedtijd is om kwart voor 7 zwaait ze vrolijk naar papa en zegt ze: “Dag-dag” Net zoals toen… 4 weken geleden!
